Geschiedenis

Periode van de Upanishads

Door moeilijke rituelen kreeg de zogenaamde Brahamen-kaste grote invloed in de volgende ontwikkelingsfase. Dit was rond 800 voor Christus. ca. 700 v.Chr tot 500 v.Chr BC, in de tijd van de Upanishads, wordt een herschikking duidelijk. Dit is zichtbaar in de filosofie van de Upanishads en is al duidelijk in de Brahmana`s en de Aranyaka`s. De onderverdeling van de drie tekstsoorten gaat terug op de Indiase traditie, waarbij de grenzen tussen de tekstsoorten vloeiend zijn. De drie tekstgenres verschillen in wezen als volgt:

De Upanishads bevatten mystieke speculaties. De ongeveer 250 geschriften, waarvan voornamelijk de 13 Vedische Upanhishads het latere hindoeïsme vormden, zijn in de loop van verschillende eeuwen ontstaan.De belangrijkste onderwerpen hier zijn karma, yoga en wedergeboorte.

De brahmana`s ontwikkelen een gecompliceerde offertheologie. De Aranyakas, zogenaamde bos- en wildernisboeken, gaan over geheime leringen. Deze werden niet besproken in de nederzettingen maar buiten, in het bos.

Klassieke tijd

De tijd voor het einde van de Upanhishad-periode, die vaak als zeer belangrijk wordt beschouwd, wordt in de indologie gewoonlijk brahmanisme genoemd. De volgende tijd wordt dan uitsluitend hindoeïsme genoemd. De elementaire vorm, die tot op de dag van vandaag wordt doorgegeven, heeft waarschijnlijk het hindoeïsme gevormd sinds ongeveer 500 voor Christus. Sanskriet, de traditionele taal, is een Indo-Europese taal, die vergelijkbaar is met de Europese talen. Brahma, Vishnu en Shiva werden nu aanbeden als de belangrijkste goden. Tempels en standbeelden van goden werden opgericht. In die tijd ontstonden ook veel cultus- en wijdingshandelingen. In de epische literatuur tussen 200 en 400 voor Christus. Krisna en Rama verschijnen. Volgens hindoeïstische overtuigingen zijn dit incarnaties van de godheid Vishnu. Uit deze tijd komen de nog steeds veel gelezen en uitgebreide gedichten. Deze worden Ramayana en Mahabharata genoemd. Het didactische gedicht Bhagavad Gita is het belangrijkste onderdeel van de Mahabharata. De vorming van een verscheidenheid aan overtuigingen die bepaalde goden aanbidden, zoals: B. Vishnuïsme, Shivaïsme en Shaktisme vallen in deze periode. Verder een codificatie van de brahmaanse leringen in de Dharma Shastra en de Dharma Sutra. Pas in de 4e eeuw kregen de hindoereligies weer de voorkeur van de koningen van die tijd. Tot dan toe verloren ze aanhangers door het boeddhisme, maar verdwenen nooit helemaal. Een groot aantal historische, mythologische en didactische geschriften zijn kenmerkend voor de daaropvolgende periode van 400 tot 1000. Deze worden Purana`s genoemd. De eerste hindoe-orde werd in de 8e eeuw gesticht door de filosoof Shankara.