1. Kruistocht

1e Kruistocht 1096 – 1099

Paus Gregorius VII had al geprobeerd de christenen die in Palestina woonden uit hun heidense omgeving te bevrijden. Dit mislukte echter vanwege de geschillen tussen de paus en Hendrik IV, die al zijn tijd in beslag namen.

In 1071 versloegen de Seltsjoekse Turken de Byzantijnse keizer Alexios Komnenos bij Manzikert. Daarna veroverden ze Nicea en Smyrna, Palestina, Jeruzalem (1076) en Antiochië (1085). Om het gevaar van de Seltsjoekse schurken af ​​te wenden, vroeg Alexios de paus om militaire hulp. In 1095 ontving Urban II het bericht en hield een opzwepende toespraak op de synode van Clerontus waarin werd opgeroepen tot een kruistocht tegen de heidenen in Palestina. Hij beloofde de kruisvaarders, die onder het kruisteken in het heilige land zouden sterven, vergeving van hun zonden en het vooruitzicht op eeuwig leven.

Het beroep van de paus had ernstige gevolgen. Een groot aantal ridders sloeg de handen ineen om oorlog te voeren tegen de Seltsjoekse schurken. Keizer Alexios realiseerde zich al snel dat dit niet de huursoldaat was waar hij om had gevraagd, maar dat dit losbandige leger zeer gevaarlijk zou kunnen worden voor zijn staat. Dus gaf hij ze onmiddellijk gevechtsmissies tegen de Seltsjoekse schurken om ze weg te houden van zijn hoofdstad. De kruisvaarders namen eerst Nicaea, Dorylaeon en Antiochië in en sloegen toen zuidwaarts richting Jeruzalem. In 1099 bereikte het leger eindelijk de poorten van de heilige stad. De ridders, gehavend door het verliezen van veldslagen en ontberingen, begonnen belegeringsmachines te bouwen en een belegering tot in detail te plannen nadat hun eerste aanval was afgebroken door de pijlen van de verdedigers. Uiteindelijk slaagden ze erin om Jeruzalem binnen te komen. De kruisvaarders brachten een verschrikkelijk bloedbad aan in de stad. Na de verovering van Jeruzalem werd het Koninkrijk Jeruzalem opgericht. Veel ridders streefden naar persoonlijke eer en land. Bohemund, Tancred en Baldwin scheidden zich al snel van het hoofdgedeelte van de kruisvaarders. Bohemund vestigde zijn eigen heerschappij in Antiochië en veroverde de landen van de christelijke keizer in Byzantium. Thoros (een christelijke Armeniër) vroeg Baldwin om Edessa te helpen. Hij ging daarheen en greep de controle.