Kruistochten

geschiedenis

Kruistochten zijn oorlogen met een religieuze en economische motivatie. Met hun hulp zouden Jeruzalem en het Heilige Land Palestina worden bevrijd uit de handen van de ongelovigen, de moslims.

Triggers van de kruistochten

De kruistochten eindigden met de vernietiging van de Heilig Grafkerk door kalief al-Hakim (985-1021, zesde kalief van de Egyptische Fatimiden) opgegroeid in 1009. De Heilig Grafkerk in Jeruzalem is een van de grootste heiligdommen in het christendom en zou op de plek staan ​​waar Jezus werd gekruisigd en waar zijn graf zich bevindt zou moeten. Tijdens de verwoesting werd het stenen graf van Christus gesloopt. In 1149 herbouwden de kruisvaarders de Heilig Grafkerk, die er nog steeds staat.

Niet alleen de oorlogen tegen niet-christenen uit andere landen tellen als kruistochten, maar ook tegen mensen die door de kerk als ketters zijn aangemerkt. Deze omvatten bijvoorbeeld de kruistochten tegen de Albigenzen (Katharen) in Zuid-Frankrijk. De herovering van het Iberisch schiereiland op de vrijmetselaars was ook een soort kruistocht.

Oprichting van de kruistochten

Het basisprincipe van de kruistochten was het principe van een rechtvaardige oorlog, een goddelijke oorlog die aan drie criteria moest voldoen:

• een legitieme autoriteit, bijvoorbeeld de paus, kan het afkondigen.
• er moet een reden zijn voor oorlog. Dit was de onrechtvaardige behandeling van gelovigen.
• de oorlog moet worden gevoerd met goede bedoelingen, zoals goddelijke liefde.

De kruistochten beginnen op de synode van Clermon in 1095, waarbij paus Urbanus II oproept tot een kruistocht, en eindigen in 1453 met de verovering van Constantinopel door sultan Mehmed II