Daoïsme als religie

Het verschil tussen filosofisch en religieus taoïsme kan worden gezien in het feit dat het filosofische taoïsme het ideaal heeft van de wijze die de dao realiseert door een bepaalde geesteshouding aan te nemen. De religieuze Taoïst streeft naar verlichting en wil de Dao realiseren door een beeld te creëren van de macrokosmos door middel van verschillende methoden zoals meditatie, ademhalingstechnieken, alchemie, etc. Zo wordt hij één met het universum en de Dao die immanent in hem is.

Het jaar 215 na Christus is de eerste bevestigde datum van het taoïsme als religie. Omdat het taoïsme naar veel heterogene bronnen verwijst, heeft het geen uniform systeem. Veel scholen van het taoïsme streven naar onsterfelijkheid, het uiteindelijke doel van religieus taoïsme is eeuwige gelukzaligheid als een onsterfelijke. Ook streven alle scholen ernaar om terug te keren naar de oorsprong. Deze terugkeer vindt plaats door het gebruik van een classificatiesysteem door de Taoïstische adept. De kosmologische basissen zijn ying en yang, de 5 fasen van verandering en andere numerologische coördinaten. Hij integreert zichzelf in het centrum van de kosmos die hij heeft geconstrueerd om van de wereld een instrument van de geest te maken.

De goden van het taoïsme hebben vaak geen geschiedenis of zijn terug te voeren op historische of legendarische figuren. Naast de goden door wie de adept wordt geheiligd, zijn er ook goden waarover hij kan heersen. De triade van oppergoden vertegenwoordigen de Drie Zuivere Wezens.

Het paradijs van het taoïsme ligt in het Kunlun-gebergte in het westen, maar er zijn ook andere plaatsen van gelukzaligheid. Bijvoorbeeld de Penglai-eilanden, waar de wonderplant van onsterfelijkheid groeit. De concepten van de hel zijn ontleend aan het boeddhisme.