Dixieland Jazz

Vanwege de rassenscheiding die toen heerste, werden bands gescheiden door huidskleur. Vanaf het begin had New Orleans zowel Afro-Amerikaanse als blanke bands, die vaak muzikale duels op straat uitvochten. Er ontstond een witte variant van de New Orleans-jazz, die "Dixieland" werd genoemd. In deze richting verdwenen de oorspronkelijke toonvorming, schurende tonen, expressieve vibrato en algehele expressie. De melodieën waren vloeiender, de harmonieën zuiverder en de techniek meer volbracht. Dixieland-jazz is echter niet duidelijk te onderscheiden van New Orleans-jazz. Na verloop van tijd speelden muzikanten, ongeacht huidskleur, beide stijlen. Tegenwoordig zijn er drie hoofdstijlen van Dixieland Jazz: The Chicago Style, West Coast Revival en New Orleans Traditional.

Een bekende latere vertegenwoordiger van de New Orleans-jazz en Dixieland was Louis Armstrong, die ook op veel gebieden van de jazz werkte. Een bekend deuntje uit deze stijl is "When The Saints Go Marchin In".