Clock

Een klok is een apparaat dat de huidige tijd weergeeft of een tijdsperiode meet. Om een ​​horloge nauwkeurig te laten werken, bevat het altijd een deel dat zo gelijkmatig mogelijk trilt, waarvan de periode wordt gebruikt voor het tellen, een apparaat dat de energie voor de trilling elektrisch of elektronisch levert, en een contact dat de energie naar het trillende deel. De frequentie van de trilling wordt dan weergegeven in eenheden van seconden, minuten of uren. Afhankelijk van of het een analoog of een digitaal horloge is, dienen wijzers of cijfers als aanduiding.

Historisch gezien werd in de oudheid de tijd gemeten met zonnewijzers, zandklokken en waterklokken. Deze horloges waren dan ook de eerste horloges ooit. Volgens de traditie worden de eerste wielklokken rond 1300 als torenklokken genoemd en werden klokken met veren rond 1400 voor het eerst gebouwd als staande klokken. Het mechanisme van deze staande klokken werd verder ontwikkeld en kleiner en kleiner gemaakt tot rond 1510, toen P. Henlein uit Neurenberg de eerste draagbare klok ("Nuremberg Eggs") produceerde. Omdat deze klokken nog erg onnauwkeurig waren, verbeterde de Nederlander C. Huyghens in 1656 de nauwkeurigheid door een slinger als regelaar te gebruiken. Ook de balanswiel , een oscillerend wiel met spiraalveren, werd door hem uitgevonden. Sinds het midden van de 19e eeuw worden elektrische klokken gebouwd. In 1928 werd het eerste quartz horloge gemaakt door W.A. Mavvison en de eerste bruikbare atoomklok werd gebouwd in 1948.

De dikte van het uurwerk bepaalt of een horloge een groot horloge is of een klein horloge. Er wordt ook onderscheid gemaakt tussen lift, aandrijving of trilsysteem. Mechanische horloges een mechanisch opwindmechanisme hebben, d.w.z. ze worden aangedreven door gewichten (bijv. koekoeksklokken) of veren (bijv. polshorloges). Ze hebben ook een aandrijving, een tandwieltrein, een echappement (zorgt ervoor dat de wijzers synchroon lopen met het oscillerende systeem) en een oscillerend systeem (balanswiel). bij elektronische klokken (bijvoorbeeld kwartshorloges), zetten elektronische schakelingen de frequenties om die door het vibratiesysteem worden gegenereerd. Als gevolg hiervan zijn ze nauwkeuriger en minder storingsgevoelig dan mechanische of elektrische klokken. In combinatie met een geïntegreerde microprocessor is het bij elektronische horloges mogelijk om naast de gebruikelijke weergave ook extensies zoals een wekker, afspraakklok of datumweergave te gebruiken.
Voor speciale doeleinden zijn er timers, controleklokken, wedstrijdklokken, timers en stopwatches die alleen tijdsintervallen weergeven.