Mainstreams

Het confucianisme kan worden onderverdeeld in verschillende historische richtingen. Van de 5e tot de 3e eeuw voor Christus. & chronologie werd de klassiek confucianisme beïnvloed door Meng Zi en Xun Zi, de twee belangrijkste opvolgers van Confucius. Ze definieerden de concepten van het confucianisme, waarbij het idee van een morele orde in hemel en wereld terugging naar Meng Zi en de orde als basis van een hiërarchische samenleving terugging naar Xun Zi.

In de Han-periode vanaf de 2e eeuw v. Chr. BC Tegen de 3e eeuw na Christus werd het confucianisme verheven tot staatsdoctrine. Zijn ethische leer diende nu ter rechtvaardiging van het streven van de staat naar macht. De quasi-religieuze verering van Confucius begon, en vanaf de 6e eeuw na Christus werden zelfs tempels aan hem opgedragen.

In de confrontatie met het taoïsme en het boeddhisme verloor het confucianisme van de 3e tot de 10e Eeuw na Christus zijn rol als de dominante filosofische richting. Sinds de 11e eeuw is de Neo-confucianisme of Neo-confucianisme invloedrijk, die voornamelijk boeddhistische elementen opnam en tot de 17e eeuw in verschillende stromingen overleefde. Tot de 19e eeuw werd de ontwikkeling gekenmerkt door een poging om confucianistische en westerse opvattingen samen te voegen.

Met de oprichting van de Republiek China in 1912 werd het confucianisme als staatsdoctrine geëlimineerd. Hoewel er halverwege de jaren vijftig pogingen waren om communistische en confucianistische leerstellingen te combineren, verklaarde de Culturele Revolutie het confucianisme, als een overblijfsel van het Chinese feodalisme (volgens de marxistische theorie), een obstakel voor de opbouw van een socialistische sociale orde.

Sinds het einde van de jaren tachtig is er een toenemende discussie over de leringen. In Taiwan vormen elementen van de confucianistische traditie, overgebracht via het onderwijssysteem, een integraal onderdeel van de staatsideologie. In de 20e eeuw verspreidden aanhangers van het confucianisme zich naar de rest van de wereld.