Bebop

Vanaf 1940 ontwikkelde zich vanuit swing een nieuwe stijl, bebop, die de basis legde voor de moderne jazz. Waar in swing de focus lag op de bigband en de arrangementen, staat in de bebop de solist centraal.

Het grootste verschil met swing was dat de muzikanten veel meer akkoord-gerelateerd improviseerden (in swing speelden ze erg "verliefd op de melodie". Vaak wordt het thema niet meer gespeeld na het eerste refrein en alleen geïmproviseerd over het harmoniekader. In aansluiting bij Het experimentele karakter van bebop wordt ook geëvenaard door het bewuste gebruik van Afro-Cubaanse ritmes (Afro-Cuban-Jazz). Andere bijzondere kenmerken van bebop zijn een grotere ritmische vrijheid voor drums en bas, extreem snelle tempi en complexere harmonieschema's dan in swing, evenals de introductie van de Verdubbeling van het tempo in de solo-improvisaties

Bebop vormt het uitgangspunt en de basis van alle moderne jazz en verschijnt daarin in steeds nieuwe varianten; zoals Hardbop of Coolbop.