Berger Blanc Suisse

Groep 1: herdershonden en veedrijvershonden (zonder Zwitserse Sennenhonden)
Sectie 1: Duitse herders

Bescherming: Zwitserland
Alternatieve namen: witte herder, witte herder
Schofthoogte:

• Mannetjes: 60-66 cm
• Teef: 55-61 cm

• Reuen: 30-40 kg
• Teef: 25-35 kg

De Berger Blanc Suisse (Witte Zwitserse Herdershond) is een Zwitsers hondenras erkend door de FCI. Dit wordt sinds 1 januari 2003 voorlopig erkend door de FCI.

De werkhonden van de herders vormden de oorsprong van de herdershondenrassen. Deze honden hadden vaak een witte vacht, zodat ze in het donker van roofdieren konden worden onderscheiden. Herders hebben een hond nodig die betrouwbaar werkt, weerbestendig en in alle opzichten veerkrachtig is. In de loop van de tijd ontwikkelden zich volgzame herdershonden met een uniform karakter, wier rustige en betrouwbare werkwijze ook toen al werd gewaardeerd.

In de jaren 1880 bezat Baron von Knigge de witte herder "Greif", die werd gekocht door de fokker Friedrich Sparwasser en gedekt door de teef "Lotte". Uit deze verbinding komt de teef "Lene", die nu gedekt werd met "Kastor", waaruit op 1 januari 1895 de beroemde "Hector Linksrhein" met "witte genen" viel. In 1899 richtte Max von Stephanitz in Karlsruhe de "Vereniging voor Duitse Herdershonden" (SV) op. Het mannetje "Hector Linksrhein" was het eerste dier dat met stamboeknummer SZ1 in het stamboek werd ingeschreven en tegelijkertijd werd de naam veranderd in "Horand von Grafrath". "Horand" en zijn nestbroer "Luchs Sparwasser" werden bij voorkeur als dekreu gebruikt en het was nog steeds normaal dat veel van hun nakomelingen wit waren en ze vrij normaal in het stamboek werden ingeschreven.

Bekende vertegenwoordigers van dit ras waren onder meer "Berno von der Seewiese" en "Hector von Schwaben". Rond 1900 hield de koninklijke familie van de Habsburgers en Hohenzollerns een kleine populatie witte herdershonden, die ze ook voor u fokten. Door hun uiterlijk passen deze prachtige dieren perfect bij de sfeer en het Lippizaner paard van de heren.

Hij werd meer en meer opgeleid als hulphond.

De kleur wit werd in 1933 uit de rasstandaard geschrapt omdat het er niet gevaarlijk genoeg uitzag. Na de geboorte werden alle witte pups onmiddellijk gedood. Zo kwam het dat er bijna geen witte herdershonden meer waren in Europa. Een paar "witte" honden werden meegenomen naar de VS en Canada en creëerden daar een fokbasis, die uiteindelijk ook verantwoordelijk is voor de huidige populatie in Europa. De populariteit van het "nieuwe" ras, hier "Witte Duitse herder" genoemd en nog steeds zo genoemd in de AKC, groeide snel in de Verenigde Staten, terwijl in het Europese interbellum die witte herders die geboren waren in nesten van Duitse herders werden gedood op de gronden van "valse kleur".

De witte herder kwam in de jaren 70 terug naar Europa, aanvankelijk naar Zwitserland. De reu "Lobo" werd geboren in 1966 en werd door Agatha Burch vanuit de VS naar Zwitserland gebracht. Hij kan worden beschouwd als de voorouder van het ras in Zwitserland. Door connecties met deze in Zwitserland geregistreerde reu en andere geïmporteerde honden uit de VS en Canada, verspreidden de Witte Herders zich geleidelijk over Europa, waar ze generaties lang puur worden gefokt en in grote aantallen leven. Sinds juni 1991 zijn deze honden dan ook in Zwitserland als nieuw ras opgenomen in de bijlage van het Zwitserse Hondenstamboek (SHSB).

Ondanks dat de populatie witte herdershonden, met name in Duitsland, Zwitserland, Nederland, Frankrijk, Oostenrijk en Zweden, in de daaropvolgende jaren een sterke stijging doormaakte, waren de verantwoordelijken van de FCI en hun verenigingsorganen niet bereid om een ​​stap dichter bij internationale erkenning te komen. .De SV was de tegenstander van de rasherkenning, die de "witte" nog steeds beschouwt als een pelsmutatie van de Duitse herder en zo herkenning jarenlang succesvol wist te voorkomen. De druk op de nationale FCI-verenigingsorganen nam echter toe, omdat de toenemende bevolking en vooral de toenemende bekendheid en populariteit niet onopgemerkt bleef bij de besturen van de nationale FCI-verenigingsorganen, en de verantwoordelijken niet kunnen worden gespaard van de beschuldiging dat ze zijn hun kynologische hebben door de jaren heen hun verantwoordelijkheden niet vervuld. In 2001 stemde de SKG (Swiss Cynological Society) ermee in om de aanvraag voor internationale erkenning in te dienen bij de FCI. Het eerste land dat acht onafhankelijke lijnen kon demonstreren, was Zwitserland. Dit leidde er ook toe dat Zwitserland het moederland van de witte herdershond werd en de naam "Berger Blanc Suisse" werd vastgelegd. De Witte Duitse Herder is nu officieel erkend als voorlopig ras door de FCI sinds 1 januari 2003 met het standaardnummer 347.

Hij is een elegante en krachtig gebouwde gezinshond en werkhond. De Witte Herdershond is middelgroot, enigszins langwerpig, goed gespierd, met mager bot en een sterke algehele structuur. De schofthoogte is 60-65 cm voor mannen en 55-60 cm voor vrouwen. De kop moet voorgevormd en wigvormig zijn, een volledig schaargebit met 42 tanden, goed geplaatste spitse oren en middelgroot.

De bovenlijn van dit ras loopt van de basis van de nek over de hoge schoft en recht naar achteren naar de licht hellende croupe, waarbij de rug matig lang, stevig, sterk en goed gespierd is. Zowel de voor- als de achterhand moeten goed gespierd zijn en voldoende gehoekt om een ​​ruime gang mogelijk te maken. De bovenvacht van deze honden kan stam of lang stamhaar zijn, waarbij voldoende ondervacht aanwezig is. Van nature moet hij evenwichtig, sterke zenuwen, zelfverzekerd, ongeremd en goedaardig zijn. Agressiviteit en angst moeten ook worden afgewezen. Door hun intelligentie en leergierigheid zijn witte herdershonden geschikt voor bijna alle hondensporten. Ze zijn gemakkelijk te verzorgen in het dagelijks leven, maar veeleisend als het gaat om welzijn en de activiteiten die ze krijgen.

Afhankelijk van de aanleg van de hond en de ambities van de geleider kan de training in gehoorzaamheid, speuren, bescherming of behendigheid etc. zijn. Er zijn in Oostenrijk veel witte herdershonden die hun waarde als getrainde lawinehond al hebben bewezen. Bij opsporingswerk, maar ook bij bewakingswerk is veel succes te behalen. Wat je ook besluit te doen en welke training je ook doet, het enige dat telt is dat de Witte Herdershond een adequate bezigheid krijgt die zijn geest scherpt en zijn lichaam traint.

Het wordt gebruikt als een gezins- en gezelschapshond, een alerte voogd, een vrolijke en volgzame werkhond, een beschermings- en hulphond, en een blindengeleidehond en een reddingshond.