Belgische herder

Vier soorten hondenrassen die in de 19e eeuw in België zijn ontstaan, worden Belgische herdershonden genoemd. Het ras wordt door de FCI vermeld met het standaardnummer 15 in Groep 1, Sectie 1.

Vóór het einde van de 19e eeuw waren Belgische herders alleen bekend als werkhonden voor herders en boeren en waren ze geen ras op zich.

De Club du Chien de Berger Belge werd op 29 september 1891 in Brussel opgericht door Prof. Dr. Gesticht. Op 8 mei 1892 vond in Kuregem de eerste speciale rasshow voor Belgische herders plaats. De eerste standaard werd in hetzelfde jaar geschreven. Daarin werden drie haarsoorten beschreven: langhaar, ruwhaar en korthaar. Deze standaard is meerdere malen aangepast tot de huidige vierrassenstandaard. In 1898 L. Huyghebaert en Dr. G. Geudens richtte een andere club op, de Berger Belge Club gevestigd in Mechelen (Mechelen).

De verschillende geschillen over kleur, vacht en andere belangrijke kenmerken van het ras overleefden alleen de laatst opgerichte club. Dit werd erkend door de Societè Royal Canine St. Hubert (Belgische koepelorganisatie). Enkele jaren later werd de Koninklijke Groendendaelclub erkend. Op 30 maart 1990 fuseerden deze twee clubs uiteindelijk tot de Koninklijke Vereniging van Belgische Herdersclubs.

In 1901 werden de eerste Belgen ingeschreven in het stamboek. De eerste officieel geregistreerde hond was de Mechelaar Vos de Polders.

De Belg heeft een lichte botstructuur en een elegante uitstraling. Met zijn hoofd vrij hoog (een hoek van bijna 90 graden van nek tot ruglijn vergeleken met ongeveer 45 graden bij de huidige Duitse herder), lijkt deze hond erg nobel en trots zonder overdrijving. Zijn hoofd moet droog (huidvast) en niet grof zijn. Stop (voorhoofd) en neusbrug moeten bijna parallel zijn. In tegenstelling tot de Duitse herder, die rechthoekig is, i. H. langer dan hoog, de Belgische herder is ideaal vierkant gebouwd en niet erg hoekig. De schouder is hellend en de achterhand is zeer licht gehoekt, d.w.z. d.w.z. het is eerder onder het lichaam. Als gevolg hiervan is de gang van de Belgische herder minder "expansief". De steile achterhoeking verklaart ook de snelheid en behendigheid van de hond, evenals zijn uitstekende springvermogen en toont de geschiktheid van zijn bouw voor de beoogde doeleinden. Deze verschillen met de bekende DSH in de Mechelaar zijn het best te zien.

Hetzelfde type hond bestaat ook in het buurland Nederland: de Hollandse Herdershond. Lichaamsbouw en uiterlijk zijn bijna identiek. De Belgen hebben, in tegenstelling tot de Hollandse Herderhond, hun vachtsoorten anders genoemd. Wat opvalt aan de Nederlanders is dat hier gestroomde honden worden gefokt. Belgen en Nederlanders komen uit ongeveer hetzelfde gebied. De lijnen werden pas gescheiden toen België zich afscheidde van Nederland en onafhankelijk werd.

De Belgische herdershond is grotendeels gespaard gebleven van de meeste typische ziekten van middelgrote en grote honden, zoals HD en ED, spondylose of hartproblemen vanwege hun gezonde, functionele bouw.In de meeste rasgidsen vindt u een regel onder het punt van rastypische ziekten bij Belgen. Alleen epilepsie komt van tijd tot tijd voor. Bovendien blijven de meeste Belgen fit en lenig tot op hoge leeftijd (14 jaar en ouder zijn niet ongewoon).