Nederland
Österreich
Italiano
English
Deutsch
Français
Español
Português
Polski
Amazonas
| De Amazone (ook Amazonenstrom, Portugese Rio Amazonas) is de grootste rivier in Zuid-Amerika.
Er zijn tegenstrijdige berekeningen met betrekking tot de rangschikking als de langste of op één na langste rivier op aarde. Na metingen
In 1969 was de Amazone, met een totale lengte van 6448 kilometer, na de Nijl de langste rivier ter wereld.
Berekeningen van een expeditie en gegevens van NASA's Shuttle Radar Topography Mission (SRTM) in 2007, over een lengte van van 6.800 kilometer zijn bevestigd door een verscheidenheid aan betrouwbare moderne bronnen, die allemaal wijzen op een lengte van ongeveer 6.400 km. weer ongeldig verklaard. De Amazone is ontegensprekelijk de meest waterrijke rivier op aarde. Het voert meer water dan de volgende zes kleinere rivieren bij elkaar. Jaarlijks wordt 1,2 miljard ton sediment uit de monding van de Amazone zo'n 800 kilometer vervoerd. Ongeveer 75 van hen bereiken procent de Atlantische Oceaan, de overige 25 procent wordt afgezet op de onderste 800 kilometer van de rivier. De Amazone heeft een bruine kleur, die afkomstig is van de sedimentbelasting, die met name afkomstig is van de bronrivieren in de Andes wordt ingevoerd. 90 procent van de sedimenten die door de Amazone worden meegevoerd, worden aangevoerd door de Madeira, de Ucayali en de Marañón. Sommige instromen komen echter uit kristallijne gebieden met een lage sedimentbelasting, b.v. B. de Rio Tapajós, de Rio Negro en de Rio Xingu. Aan de samenvloeiing van verschillend gekleurde rivieren zijn de verschillende kleuren van de watermassa's soms kilometers ver te zien. |
||||||||||||||||||
|
||||||||||||||||||
| Bron en loop van de rivier: | ||||||||||||||||||
| De Amazone ontspringt in het Nevado Mismi-gebergte in de Arequipa-regio van het Peruaanse Andes-hooggebergte.
De drie bronrivieren Marañón, Huallaga en Ucayali ontspringen in de Andes. De Marañón is met zijn 1.600 kilometer de meest noordelijke
en waterrijkste bronrivier, de Rio Ucayali met zijn zijrivieren is de langste van de belangrijkste bronrivieren van de Amazone.
De bronrivier, die 19 km lang Lloquera heet, draagt dan nog 46 km de namen Callamayo en Hornillos en gaat dan over in de Río Apurimac. Na een totaal van 730,7 kilometer gaat het 180 km verder in de Río Ene, dan 158 km als de Rio Tambo en tenslotte meer 1.600,1 kilometer in de benedenloop van de Río Ucayali. Na bijna 2670 km in het noordoosten van Peru, voegt het zich bij de Marañón om de bovenloop van de Amazone te vormen. Vanaf de Peruaans-Braziliaanse grens wordt de Amazone Rio Solimões genoemd. De afstand van de grens tot de samenvloeiing van de Rio Negro is de midden van de Amazone. Na de vereniging van de twee rivieren Rio Solimões en Rio Negro bij Manaus, krijgt de rivier weer de naam Amazonas. Het stroomt door het laagland van de Amazone (Amazonia) naar zijn monding in de Atlantische Oceaan. De laaglanden van de Amazone hebben een lage helling van 3,8 cm per kilometer. Daarom zijn de zijrivieren vaak met elkaar verbonden door natuurlijke kanalen. Op zijn 3.106 km op Braziliaans grondgebied omvat de Amazone alleen al 220 zijrivieren. Behalve Óbidos, ligt de Amazone onder Manaus overal breder dan 5 km. Zijn mond is 250 km breed.De monding, die tot 250 km breed is, doorkruist het landschap van west naar oost. Het wordt het Amazonebekken genoemd. |
||||||||||||||||||
| Verkeer: | ||||||||||||||||||
| Tot op de dag van vandaag is de Amazonas de belangrijkste verkeersader van het Amazonegebied voor zowel goederen- als personenvervoer.
Hoewel de meeste steden bereikbaar zijn met lijnvluchten, gebruikt de meerderheid van de inwoners van het Amazonegebied de
typische regionale schepen met betaalbare prijzen voor hen. In het onderste deel van de schepen worden het hele jaar door goederen vervoerd.
Tijdens het regenseizoen is goederenvervoer op de weg niet mogelijk.
Van de Atlantische kust tot Manaus is de Amazone bevaarbaar met zeeschepen tot 10.000 ton, tot aan de Peruaanse stad Iquitos met zeeschepen tot 3000 ton. De cruiseschepen die de Amazone bevaren en ook de zijrivieren Rio Tapajos en Rio Negro meren aan in Manaus en enkele andere plaatsen land. |
||||||||||||||||||
| Dieren- en plantenwereld: | ||||||||||||||||||
| De Amazone biedt een leefgebied voor ongeveer 3500 verschillende soorten vissen. De belangrijkste voedselvissoorten zijn tambaquí
(Colossoma macropomum), Jaraqui, Filhote, Tucunaré (Cichla spp.) en Pirarucú (Arapaima gigas). Er zijn ook een groot aantal regionale
voorkomende vissoorten zoals verschillende soorten piranha's, de oer uitziende tamuatã en andere.
De Amazone is ook de thuisbasis van ernstig bedreigde diersoorten zoals de Amazone-lamantijn (Trichechus inunguis) en de Amazone roze dolfijn (Inia geoffrensis; beha's. Boto cor-de-rosa). Drijvende groene eilanden vormen hun eigen biotopen in de Amazone. Deze graseilanden bestaan uit weggespoelde bomen die met elkaar verstrengeld zijn of ontwikkeld uit waterplanten die bij hoogwater zijn losgerukt en meer dan honderd meter lang kunnen worden. |
||||||||||||||||||
| Omgevingsinvloeden: | ||||||||||||||||||
| In de afgelopen tien jaar is de Amazone vergiftigd door de lozing van meer dan 2000 ton kwik.
Het kwik wordt door de goudzoekers gebruikt om goud te winnen. Naast het kwik zelf, de kwikdampen
ontstaan bij het scheiden van goud en kwik, uiterst giftig voor mens en dier. De gevolgen van kwikvergiftiging zijn vaak ernstig
Erfelijke schade zoals misvormingen tot fatale vergiftiging.
De afgelopen jaren heeft het Amazonegebied te maken gehad met grote droogtes. In 2005 en 2006 daalde het peil van de Amazone tijdens het droge seizoen 4-5 meter lager dan normaal. Miljoenen vissen stierven en op veel plaatsen waren dorpen niet meer toegankelijk omdat de rivieren niet meer bevaarbaar waren was. |
||||||||||||||||||
| Bewoners: | ||||||||||||||||||
| De Caboclos zijn de directe bewoners van de Amazone. Ze wonen voornamelijk in de kleinere steden in de benedenloop
van de Amazone ten oosten van Manaus. De Caboclos wonen in eenvoudige hutten die ze vanwege het overstromingsgevaar op palen hebben gebouwd.
Ze leven voornamelijk van de visserij, van de productie van rubber, wat veeteelt en de verkoop van paranoten
en fruit op nabijgelegen markten.
De term Caboclos wordt tegenwoordig in het noorden van Brazilië gebruikt voor gemengde rassen van Indios en Europeanen met een blanke huidskleur. |
||||||||||||||||||
| Kenmerken: | ||||||||||||||||||
| De Pororoca is een vloedgolf van één tot vier meter hoog die met opkomend tij uit de Atlantische Oceaan komt
bepaalde zijrivieren van de Amazone enkele kilometers stroomopwaarts.
Dit unieke natuurverschijnsel komt een paar keer per jaar voor bij nieuwe en volle maan in februari en maart. de ontmoeting van
lage waterstand van de Amazone in deze tijd van het jaar met springtij bij volle of nieuwe maan is een voorwaarde voor dit natuurverschijnsel. De Pororoca wordt gevreesd door de bewoners van de Amazone vanwege zijn vernietigende kracht. Voor surfers van over de hele wereld is het een uitdaging voor hun vaardigheden. Braziliaanse Picuruta Salazar duurde 37 minuten en ongeveer twaalf kilometer op de golf. |
||||||||||||||||||
| geschiedenis: | ||||||||||||||||||
| Tussen 1499 en 1500 werd de monding van de Amazone voor het eerst ontdekt door Europeanen.
De Italiaanse Amerigo Vespucci en de Spanjaard Vicente Yáñez Pinzón arriveerden bijna gelijktijdig met hun schepen.
Van 1541 tot 1542 was de Spanjaard Francisco de Orellana de eerste Europeaan die de Amazone betrad vanuit de bron van de Rio Napo Amazone zijrivier van de mond. In hetzelfde jaar ontdekte hij samen met Gonzalo Pizarro ook de bron van de Marañón, de kortere bronrivier. Dit was zeker ook de reden dat de Amazone een tijd Rio Orellana heette. Stroomopwaarts van de monding tot de bron van de Napos bevaarde Pedro Teixeira voor het eerst de Amazone van oktober 1637 tot augustus 1638. De Amerikaan Loren McIntrye ontdekte de bron van de tweede bronrivier Ucayali pas in 1971. Pas in 2001 publiceerde National Geographic De maatschappij bevestigt de bron van de Apurímac als de oorsprong van de Amazone. Dit resulteerde in een correctie van de lengte van de Amazone. De Amazone werd in 1707 voor het eerst in kaart gebracht door de Duitse jezuïetenmissionaris Samuel Fritz. Onder de vele Zuid-Amerikaanse ontdekkingsreizigers die de Amazone verkenden waren de Duitsers: Alexander von Humboldt, Georg Heinrich von Langsdorff, Eduard Friedrich Poeppig, Wilhelm Sievers, Johann Baptist von Spix en Carl Friedrich Philipp von Martius. |
||||||||||||||||||
