Onomasiologie

Aanduidingstheorie of onomasiologie is een tak van de taalkunde die zich specifiek bezighoudt met de analyse en beschrijving van de betekenis van taaltekens.

Onomasiologie gaat uit van termen (concepten en feiten) in een bepaald gebied van de realiteit en zoekt de bijbehorende aanduidingen. Door woordvelden in te stellen worden aanduidingen gesystematiseerd en worden geleidelijke betekenisveranderingen getoond.

Aan een bepaalde inhoud kunnen dus verschillende taaluitingen worden toegekend. De term 'hoofd' kan bijvoorbeeld worden aangeduid als 'wortel', 'dak', 'peer', 'schedel', 'hoofd', 'hoofd' (gewone naam), enz.

Als resultaat van de onomasiologische vraag verkrijgt men een reeks synoniemen of gedeeltelijke synoniemen, d.w.z. uitdrukkingen met dezelfde betekenis of minstens met een gelijkaardige betekenis, die naar dezelfde inhoud verwijzen.

Niet in alle, maar in veel gevallen wordt onomasiologie meer historisch begrepen, dat wil zeggen als een theorie van de verandering in aanduiding.