polsstokhoogspringen

Reeds gebruikten de Kelten stokken voor verspringen, overeenkomstige gebeurtenissen zijn sinds ongeveer 1775 bekend uit de Duitse gymnastiek. In 1889 introduceerde Amerika de techniek van het eerst met de benen zwaaien en met de buik naar beneden over de bar.

De balk waar over gesprongen moet worden is 4,50 m lang en op 2 statieven gemonteerd zodat hij bij lichte aanraking naar beneden valt. Moderne staven zijn gemaakt van plastic versterkt met koolstofvezels en hebben een diameter van ongeveer 5 cm. De beste springers bereiken een hoogte van ongeveer 6 m voor mannen en ongeveer 4,5 m voor vrouwen.

In competitie heeft de atleet 3 pogingen voor elke hoogte. Na een mislukte poging kan hij afzien van verdere pogingen op de nog niet bereikte hoogte en de wedstrijd op grotere hoogte voortzetten. Na 3 mislukte pogingen op rij wordt hij echter uitgeschakeld.

Sinds 1998 zijn er verschillende regelwijzigingen geweest, waaronder een verbod op het aanraken van de lat met de hand. Vanaf 2002 is het contactoppervlak voor de latuiteinden ingekort en is de dwarsdoorsnede van de lat gewijzigd. Verder werd de voorbereidingstijd voor een experiment teruggebracht van 2 minuten naar 1 minuut.

Polsstokhoogspringen is sinds 1896 een Olympische discipline voor mannen en sinds 2000 voor vrouwen. Polsstokhoogspringen is ook een discipline van de tienkamp.