hoogspringen

Hoogspringen was geen discipline van de oude Olympische Spelen, maar het is overgeleverd als een wedstrijd van de Kelten. In Engeland werden vanaf het midden van de 19e eeuw hoogspringen wedstrijden gehouden, in 1895 werden voor het eerst dameswedstrijden gehouden in de VS. De regels die nu nog gelden, zijn al in 1865 geformuleerd voor wedstrijden in Engeland.

Het hoogspringen is een discipline van de atletiek. De atleet probeert zo hoog mogelijk te komen bij het springen over een lat. De lamel is 4 m lang en op twee staanders gemonteerd, zodanig dat hij bij de minste aanraking naar beneden valt.

Er zijn verschillende technieken om de lat over te steken. Het is echter verplicht dat u met slechts één been afspringt. Lange tijd domineerde de schuifsprong, deze werd vervangen door de rolsprong en later het boekdeel. De momenteel toegepaste methode (Fosbury-flop) is ontwikkeld door de Amerikaan Dick Fosbury. De springer maakt een bocht in de aanloop, draait zijn torso op de laatste treden en steekt de lat achteruit over. Met de flop werd Ulrike Meyfarth verrassend olympisch kampioen in 1972 op 16-jarige leeftijd. Na 1980 heerste uiteindelijk de flop-stijl onder alle toonaangevende springpaarden.

Het hoogspringen wordt gehouden als een individuele discipline en als een multi-combat discipline (zevenkamp, ​​tienkamp). De beste mannen komen boven de 2,40 m (wereldrecord: 2,45 m), de beste vrouwen boven de 2,05 m (wereldrecord: 2,09 m). Het hoogspringen voor mannen maakt sinds de eerste Spelen in 1896 deel uit van de Olympische Spelen en voor vrouwen sinds 1928.