Expressieve dans

Vanaf 1910 was Clotilde von Derp de eerste vertegenwoordiger van "moderne dans" in Duitsland (München). Emil Jaques-Dalcroze richtte zijn school voor ritmische gymnastiek op in Hellerau bij Dresden.

Expressieve dans ontstond aan het begin van de 20ste eeuw. In tegenstelling tot stijldansen wordt het niet gedanst voor "oppervlakkig" amusement, maar dient het de individuele en artistieke weergave van de gevoelens van de dansende mensen.

Expressieve dans betekent vrij bewegen zonder vooraf bepaalde vormen en laat in improvisatie eigen bewegingsvormen ontstaan ​​of opsporen. Expressieve dans is een veelzijdige dansvorm die zich richt op het bevorderen van individuele vaardigheden en behoeften. Lichamelijke en emotionele inhoud kan door iedereen worden ervaren, alleen of in een groep. De expressieve dans werd vooral bekend door individuele persoonlijkheden. Meest blijvend door Mary Wigman, haar leerlingen Harald Kreutzberg en Gret Palucca en Dore Hoyer.

In de jaren twintig en dertig werd Dresden het mekka van deze nieuwe danskunst. Ook het nationaal-socialisme onderbrak de verdere ontwikkeling van de expressieve dans in Duitsland. Mary Wigman mocht haar school houden en opende de Olympische Spelen van 1936 in Berlijn met een choreografie.

Aan het einde van de 20e en het begin van de 21e eeuw was er een grote verscheidenheid aan dansgroepen waarvan de chorografieën werden beïnvloed door vrije dans. Vrijwel elke dansopleiding omvat ook expressiedans. De bekendste choreografen die in Duitsland werken zijn onder meer Pina Bausch, William Forsythe, Daniela Kurz, Raimund Hoghe, Constanza Macras, Felix Ruckert, Arila Siegert en Sasha Waltz.