driesprong

De term hinkstapspringen komt al voor in de Olympische Spelen van de oudheid, waar echter de som van 3 individuele sprongen werd geëvalueerd. In de VS werd vanaf het einde van de 19e eeuw de sprongvolgorde "hop - step - jump" gebruikt en later algemeen bindend verklaard door de International Association of Athletics Associations (IAAF). De sport werd aanvankelijk niet erkend in Duitsland.

Bij hinkstapspringen rent de deelnemer op een startbaan naar een startbord. Hiervan wordt de sprong gemeten, de afzetbalk is minimaal internationaal 11 m van de met zand gevulde springkuil. De eerste landing achter het startbord moet met de startvoet worden gemaakt. Dit wordt gevolgd door met de andere voet te landen en vervolgens in de zandbak te springen. Elke springer heeft 6 pogingen in een wedstrijd.

De atleet behaalt de grootste afstand wanneer hij optimaal gebruik maakt van de hoge horizontale snelheid behaald tijdens de aanloop naar de derde sprong. In principe komen 2 springstijlen in het geding, zeer sterke driedubbele springers bereiken de grootst mogelijke afstand in de eerste sprong en springen ook relatief hoog in de volgende. Hogesnelheidsdriesprongspringers daarentegen proberen bij de eerste twee sprongen zo min mogelijk snelheid te verliezen.

De eerste bewezen recordsprong in de voorgeschreven volgorde van stappen dateert uit 1911 en werd door de IAAF erkend als het eerste wereldrecord.

Tot 1931 was het hinkstapspringenrecord altijd in handen van Britse, Ierse of Amerikaanse hinkstappers. Het wereldrecord met de langste stand was de 17,89 m van de Braziliaan Adhemar Ferreira Da Silva (1975), die pas in 1995 werd overtroffen.

Het hinkstapspringen is een Olympische discipline sinds het begin van de Olympische Spelen in 1896. Het hinkstapspringen voor vrouwen is sinds 1996 ook een Olympisch evenement.