Discuswerpen

Discuswerpen werd officieel opgenomen in de Olympische Spelen rond 708 voor Christus. gehouden toen de atleet nog van een voetstuk moest gooien. Bij de eerste moderne Olympische Spelen in 1896 stond discuswerpen al op het programma, waarbij het aanvankelijk van een voetstuk werd gegooid.

Na 1912 werd de vorm gecreëerd om de discus met 1 1/2 omwentelingen uit een ring te gooien, wat tegenwoordig gebruikelijk is. De discus weegt vandaag 2 kg voor mannen en 1 kg voor vrouwen, hij is gemaakt van hout met een metalen ring of metalen kern. De draaitechniek bij het discuswerpen is erg moeilijk te leren en te perfectioneren, daarom bereiken topsporters vaak pas hun beste afstanden vanaf een leeftijd van ongeveer 30 jaar.

De eerste officiële wereldrecordhouder was James Duncan (VS) in 1912 met 47,58 m. Eind jaren 70 zaten zowel mannen als vrouwen daar al ruim boven 70 meter verder.

Met de oprichting van de Internationale Atletiekfederatie IAAF in 1912 werden de eerste vaste regels voor het discuswerpen vastgesteld. Vandaag worden in een reguliere competitie 6 pogingen gegooid met als doel de discus zo ver mogelijk in de gegeven sector te werpen. De beste afstand wordt beoordeeld voor de betreffende werper. Na de eerste 3 pogingen plaatsen de 8 atleten met de beste afstanden zich voor de finale.

Op 13 juli 1981 annuleerde de Internationale Atletiekfederatie de 2 wereldrecords discuswerpen van Ben Plucknett (VS) wegens doping.