Nationale volksliederen

Volksliederen

Een volkslied is een feestlied en werd gebruikt om de regerende heerser te vieren, althans in de 18e eeuw toen de eerste volksliederen in de mode kwamen. De meeste volksliederen die nog steeds in gebruik zijn, zijn gemaakt na revoluties of nationale strijd om vrijheid. Voorbeelden hiervan zijn de anthems in Frankrijk, Polen en de VS. Hun symbolische macht voor de inwoners van hun staten bleef navenant groot. Sommige populaire festivalliederen staan ​​nog steeds voor een ongebroken, zelfverzekerde nationale traditie.

Het volkslied wordt sinds het begin van de 19e eeuw gespeeld tijdens staatsbezoeken en soortgelijke diplomatieke evenementen. Bij heel speciale gelegenheden presenteert een land zich met zijn volkslied. Dit kan bijvoorbeeld een staatsreceptie zijn of een internationaal sportevenement. Het zingen van het volkslied is altijd een onderdeel van wereld- en EK-wedstrijden.

In sommige landen, wanneer het volkslied wordt gespeeld, staan ​​mensen op en, indien aanwezig, zetten in ieder geval de aanwezige mannen hun hoed af. Als er een nationale vlag is, wenden sommige mensen zich ernaar. In veel Midden- en Zuid-Amerikaanse landen, zoals In de VS wordt bijvoorbeeld de hand op het hart gelegd en wordt vaak het volkslied meegezongen.

Het Japans is het oudste volkslied ter wereld (titel: "Kimi Ga Yo"). De tekst werd al in de 12e eeuw geschreven, maar werd pas in 1876 het volkslied. Nadat Japan de Tweede Wereldoorlog had verloren, duurde het tot 1999 voordat een ander muziekstuk werd uitgeroepen tot het officiële volkslied van Japan.

Een volkslied bestaat meestal uit een melodie en tekst. Volksliederen zonder tekst zijn b.v. B. het Spaanse volkslied "Marcha Real" of het volkslied van San Marino "Inno Nazionale della Repubblica". De melodie van het Britse volkslied is overgenomen door enkele andere landen, zoals Pruisen en Zwitserland. De melodie van het keizerlijke volkslied van Oostenrijk werd ook overgenomen voor het Deutschlandlied.

Het volkslied verandert vaak met de regeringsvorm of wordt aangevuld met een feestlied. Veel volksliederen hebben ook een militair verleden, waaronder het Franse "Marseillaise". Er zijn ook hymnen gericht aan een vorst, zoals het Britse volkslied "God Save the Queen". Zweden en Denemarken hebben zowel een volkslied als een koninklijk volkslied. De volksliederen van Zwitserland en IJsland zijn ook gedrukt in de kerkliederenboeken van het land.

Er zijn ook een aantal staten die verschillende volksliederen hebben. Telkens is er een officieel volkslied, maar de andere hebben dezelfde sterke symbolische kracht in het openbaar en worden soms ook gespeeld bij officiële gelegenheden. Voorbeelden hiervan zijn Groot-Brittannië, waar er naast het officiële volkslied ook volksliederen zijn "Regel, Brittannia!" en "Land of Hope and Glory" of Iran, waar het onofficiële volkslied "Ey Iran" beter bekend is dan het officiële. In Oostenrijk is naast het volkslied ook het lied "I am from Austria" van Rainhard Fendrich (Oostenrijkse singer-songwriter) een onofficieel volkslied.

Voornamelijk in fascistische dictaturen was het gebruikelijk om het betreffende partijlied direct aan het volkslied toe te voegen. Dit eiste daarmee een status op die vergelijkbaar was met die van het volkslied zelf. Voorbeelden hiervan zijn Italië, waar de koninklijke mars werd gevolgd door het fascistische partijlied "Giovinezza" of in het nationaal-socialistische Duitsland, waar het Deutschlandlied werd gevolgd door het lied van Horst Wessel . In sommige communistische landen is het nog steeds gebruikelijk om de Internationale na het officiële volkslied te spelen.

In Taiwan is het volkslied San Min Chu-i ook het feestlied van de Kuomintang, daarom wordt het nationale vlaglied ook als onofficieel volkslied gebruikt. In de Volksrepubliek China ten tijde van de Culturele Revolutie speelde het lied "The East is Red" (een hymne aan Mao Zedong maar ook aan de partij) een dominante rol, waarbij het bijna het volkslied overschaduwde.


Hieronder vindt u een selectie van de meest populaire volksliederen:

Argentinië:

Himno Nacional Argentino (ook: Oíd, Mortales, "Hoor, stervelingen!")

België:

Brabançonne ("Het Lied van Brabant")

Bulgarije:

Mila Rodino (sinds 1964),
Schumi Maritza (1886-1964)

Chili:

Puro, Chili ("Puur, Chili")

Denemarken:

Koninklijk volkslied: Kong Kristian ("King Christian")
Volkslied: Der er et yndigt land ( "Er is een prachtig land")

Duitsland:

Deutschlandlied, 3e vers (sinds 1952, bevestigd 1991)
Deutschlandlied (1918-1945)
Heil dir im Siegerkranz (Keizers hymne, 1871-1918)

Frankrijk:

Marseillaise

Griekenland:

Ymnos is tinnen Eleftheriaans ("Ode aan de Vrijheid")

Italië:

Fratelli d'Italia (sinds 1946)
Marcia Reale (1861-1946)
Giovinezza (feestlied 1922-1943)

Japan:

Kimi Ga Yo ("Edelachtbare")

Nieuw-Zeeland:

God verdedig Nieuw-Zeeland en God red de koningin

Noorwegen:

Ja, vi elsker dette lands ("Ja, we houden van dit land")

Oostenrijk:

Land van bergen, land aan de rivier (sinds 1946)
Wees gezegend zonder einde (1929-1938)
Duits Oostenrijk, jij glorieus land (onofficieel, 1920-1929)
Volkslied (1826-1918)

Portugal:

Een Portuguesa ("De Portugees")

Roemenië:

Desteapta-te, romane! ( "Wakker worden, Roemeens") (sinds 1989)
Drie kleuren (1977-1989)

Rusland:

Gimn Rossiiskoi Federazii (sinds 2000),
Patrioticheskaya Pesnya (1990-2000)
Otrechomsya ot starovo mira (1917)
Bosche, Zarya hrani! (1833-1917)

Zweden :

Volkslied: Du gamla, Du fria ("Jij oud, jij vrijer")
Koninklijk volkslied: Ur svenska hjärtans djup en gång ("Onze Zweedse harten gaan dieper")

Zwitserland:

Zwitserse Psalm (sinds 1961)
Heil dir Helvetia (tot 1961)

Spanje:

Marcha Real ("Koninklijke Mars")

Turkije:

Istiklâl Marsi ("Onafhankelijkheidsmars")

Hongarije:

Himnusz ("Hymne")

Verenigde Staten:

De met sterren bezaaide banier